Het is zaterdag 10 augustus. Ik sta met een groep vrienden in het zonnetje te dansen op een festival in Groningen als ik zie dat er een stuk of zes berichtjes van mijn broer op mijn telefoon verschijnen, rijkelijk voorzien van hoofdletters en uitroeptekens. Hij stuurt me een link van het programma 12 TO PRO, een traject van twaalf weken waarin je leert boksen en als afsluiting de ring ingaat tegen iemand die hetzelfde programma heeft gevolgd. Allemachtig, denk ik. Dat klinkt inderdaad heel goed, en het is misschien wel precies waar wij naar op zoek zijn.
Mijn broer en ik waren al een tijdje aan het kijken naar boksscholen. We hadden al eens ergens een proeflesje meegedraaid, maar daarover waren we niet heel enthousiast: een enigszins lugubere trainer die niet bepaald zijn best deed om ons een welkom gevoel te geven, een klein en benauwd bokszaaltje (inclusief muffe geur) en tijdens de training wat vage Oosterse kreten die iedereen begreep behalve wij. Nee, we waren nog niet overtuigd. En het moest wel iets zijn wat meteen goed voelde. Ik zou er immers mijn voetbalschoenen voor aan de wilgen gaan hangen.. Dat was voor mij nog wel even een dingetje. Ik heb vrijwel mijn hele leven gevoetbald, waarvan de laatste vier seizoenen bij S.V. Ouderkerk. Ik wilde al wat langer een keer iets anders proberen, en terwijl ik het altijd heel erg naar mijn zin had bij Ouderkerk twijfelde ik ieder jaar aan het einde van het seizoen weer of ik door wilde gaan of niet. De laatste jaren was het mij eigenlijk vooral om het sociale aspect gegaan: de gezelligheid om het voetballen heen. Een leuk team waar je een paar keer per week mee op het veld staat en lekker mee kunt ouwehoeren, het bier drinken na de wedstrijd, de feestjes op de club, nummers van Jan Smit zingen zodra er een microfoon aanwezig is, dat hoorde er allemaal bij. Dat zijn mooie dingen die je niet zomaar opgeeft. Desondanks vond ik voetbal puur als sport ondertussen wel minder leuk worden. Helemaal kapot gaan is er niet echt bij, trainingen gaan niet altijd even serieus en wanneer je een wedstrijd met 8-0 wint heb je als centrale verdediger ook nog wel wat energie over (leve de derde helft).
Ja, het werd tijd voor iets anders. Bovendien heb ik inmiddels vaak genoeg ervaren dat nieuwe dingen je leven alleen maar leuker maken, en nieuwe uitdagingen al helemaal. Dat geldt denk ik niet alleen voor de sport die je beoefent. Uit je comfortzone stappen is voor iedereen goed. Tijd dus om het voetbalveld in te ruilen voor een boksring. Voor mijn broer en mij is boksen altijd een droom geweest. Vroeger al, toen we bokswedstrijdjes hielden in de garage. Een garage waar het vaak ook nog steenkoud was. Op blote voeten, met alleen een sportbroekje aan en filmmuziek van Rocky uit een oude cassetterecorder die bijna uit elkaar viel. Heerlijk. Maar ondanks die lang gekoesterde wens is het er simpelweg nog nooit van gekomen.
Ik stuur mijn broer een paar enthousiaste appjes terug. Ook bij mij vol hoofdletters. Of dat door mijn enthousiasme op dat moment komt of door het feit dat ik allesbehalve nuchter ben weet ik niet meer. En dat maakt ook niet uit. We spreken af om er nog een paar nachtjes over te slapen, ons goed in te lezen en daarna een beslissing te nemen. Op maandag hebben we weer contact. Mijn broer vraagt me of ik er al uit ben. Voor de zekerheid bekijk ik op 12topro.com nog één keer het schema van het hele programma. De introtekst bovenaan luidt: ‘Do you dare to push your own boundaries and get extremely fit? Are you up to train for the battle of your life and enjoy the thrill? Can you imagine raising your hand when the ring speaker shouts “and the winner is…”? If so, sign up for the 12 TO PRO Business Battles. Because nothing compares to the adrenaline of boxing like a pro in front of a crowd cheering your name.’
Daarna app ik mijn broer. ‘Ik heb genoeg gelezen. Aanmelden die handel’.
En zo stappen we op zaterdag 14 september ergens in Amsterdam Noord (na drie keer verkeerd fietsen) een loods binnen voor de kickoff. Geen muffe geur dit keer. We komen in een mooie grote sporthal met een rij bokszakken aan de zijkant, een ruime boksvloer en in de hoek een echte ring. Dit zou de komende twaalf weken ons tweede huis worden. We beseffen het op dat moment nog niet helemaal. En misschien is dat maar goed ook. We krijgen een leuk praatje van de organisatie, waarbij het hele traject wordt uitgelegd en we worden voorgesteld aan de trainers. Er wordt ons verteld dat het zowel fysiek als mentaal zwaar zal worden, maar dat het een bijzonder programma is waar we ook buiten de sporthal, in ons dagelijkse leven, veel aan zullen hebben. Langzaam stromen onze hoofden vol met gedachten en vragen. Zou het inderdaad zwaar worden? Kan ik dit eigenlijk wel? Weet ik wel waar ik aan begin? De uitleg die we zojuist gekregen hebben heeft een jongen blijkbaar zo afgeschrikt dat hij zonder enige aarzeling zegt dat hij zeker weet dat hij dit niet aankan. Hij besluit er uit te stappen. Zijn handdoek lag dus eerder in de ring dan hij zelf. Na de training schrijven we op wat we allemaal nodig hebben aan materiaal: bokshandschoenen, boksschoenen, bandages, bitje, hoofdbeschermer en toque. Een flinke waslijst. We shoppen wat af de rest van het weekend. Maar dan kan het avontuur eindelijk beginnen. De eerste twee weken trainen we met de volledige groep, zo’n 40 personen. Hierna wordt de groep in tweeën gesplitst: team rood onder leiding van Astrando en Martin en team blauw onder leiding van Donovan en Greg.
En zo sleep ik twee keer per week mijn oude SC Joure tas mee naar mijn werk, met daarin mijn volledige boksuitrusting. Als ik mijn tas tactisch volprop past het precies. Het wordt al snel routine: drie keer per week je tas klaarzetten en die verrekte bandages oprollen. Na mijn werk fiets ik vanaf station Zuid dwars door de stad naar Noord. Langs het Museumplein en over de grachten een allesbehalve onplezierige route. Zeker rond etenstijd als het een chaos is in de stad en ik doorgaans als een idioot (maar toch vakkundig) tussen de auto’s en trams door vlieg. Hierna nog vijf minuutjes op de pont, wat mijn vaste momentje is geworden voor een broodje pindakaas en een banaan. Eenmaal in sportcentrum ‘The Big Lab’ snel omkleden, boksschoentjes aan, de bandages om en de training kan beginnen.
De eerste weken zijn wennen, maar superleuk. Stap voor stap leren trainers Greg en Donovan ons de kneepjes van het boksen. Man, wat komt daar veel bij kijken. Je houding, je gevechtspositie, het stoten, het verdedigen, het ontwijken, je voetenwerk, en dan nog een stuk of 38 andere dingen die ik nu even vergeet. In het begin voelen we ons (lees: de mensen die nog nooit eerder hebben gebokst) stuk voor stuk kneuzen. Hoe soepel en ‘in control’ alles eruitziet bij onze trainers, zo houterig is het bij ons. Maar, oefening baart kunst, en zo worden we iedere week weer een stukje beter. Dit moet ook wel, want de begeleiding van onze trainers is uitstekend. Je merkt aan alles dat het zeer ervaren boksers zijn, die weten waar ze het over hebben en binnen een seconde kunnen zien wat je fout doet en waarom. Daarnaast hebben ze geduld en doen ze oefeningen gewoon nog een keer voor als je het nog niet helemaal onder de knie hebt. Ook buiten de trainingen om is alles goed geregeld. Karen en Nina van de organisatie staan altijd voor ons klaar. Ze communiceren alle belangrijke informatie over het programma via de groepsapp en zijn altijd bereikbaar voor vragen. En als je een keer om elf uur ‘s avonds ontdekt dat je je schoenen in de sporthal hebt laten liggen is een appje voldoende. Ja, naast het plezier in het boksen voelt eigenlijk alles binnen het programma als een warm bad. Naarmate de weken verstrijken wordt de sfeer binnen de groep ook steeds gezelliger. Het boksen daarentegen steeds serieuzer. Want die ene datum, zondag 8 december, komt steeds dichterbij.. Het is de dag waar eigenlijk alles om draait. De dag dat we allemaal de ring in gaan, elk tegen onze eigen tegenstander uit team rood.
Inmiddels zijn we twaalf weken en 36 trainingen verder. We zijn gematcht aan een tegenstander, we zijn gewogen, we zijn gefilmd, geanalyseerd. We hebben een groepsfoto gemaakt en zelfs een staredown gehad met onze tegenstander. En natuurlijk het allerbelangrijkste: we hebben keihard getraind, met bloed, zweet en (sommigen) ook tranen. Naast de drie trainingen iedere week deden we er natuurlijk nog heel veel naast. Wat precies, daar kom ik later op terug. Nu focus ik me volledig op aanstaande zondag. Zal het harde werken genoeg zijn? Komt alles er straks uit op het moment dat het écht moet? Kan ik een mooie partij boksen, en zelfs winnen? We gaan het zien. Er is geen weg terug, en ik heb er verdomd veel zin in.
